Basisprincipes van Hall-effectsensors

Het Hall-effect is een fenomeen dat in 1879 werd ontdekt door Edwin Hall. Hij zag dat wanneer stroom door een geleider vloeit en wordt blootgesteld aan een magnetisch veld, er loodrecht op de stroom en het magnetische veld een spanning ontstaat. De ontdekking van dit effect bood ons een eenvoudige manier om magnetische velden te detecteren.

Tegenwoordig benutten we dit effect om nabijheid, positie, stroom en rotatiesnelheid te bepalen, en ook om tussen toepassingen te schakelen. Hall-effectsensors bieden veel gebruiksvoordelen. Ze hebben geen bewegende onderdelen, waardoor ze geen contactterugslag vertonen, langer meegaan en geschikt zijn voor hogesnelheidstoepassingen. Ze kunnen ook worden gebruikt in zware omstandigheden en zijn goedkoper dan mechanische schakelaars.

De afbeelding hierboven toont een veelvoorkomende toepassing van een Hall-effectsensor. In dit voorbeeld wordt een Hall-effectsensor tussen een magneet en de tanden van een tandwiel op een voertuigas geplaatst. Telkens als er een tand passeert, fluctueert het magnetische veld en wordt de sensor geactiveerd. Dit wordt gebruikt om de snelheid te berekenen en tractieregelsystemen te helpen bepalen of de wielen synchroon draaien.

Het effect kan ook worden gebruikt om nabijheid of positie te bepalen op basis van de kracht van het magnetische veld, voor schakelfuncties en om stroom te detecteren. Hall-effectsensors zijn een voordelige en effectieve oplossing voor talloze toepassingen.